Ja en dat is ons meisje… een dapper ding! En ik roep dat al een goede week! Eigenlijk vanaf maandag dat Caithlynn voor het eerst naar de basisschool ging. Ik vind Caithlynn echt een dapper ding! En waarom? Ze is van zichzelf timide, kat uit de boom kijker, afwachtend. Tuurlijk kan ze pittig zijn! Vooral thuis en daar ben ik blij om want dat betekend voor ons dat zij zich thuis veilig genoeg voelt om alles te mogen laten gaan en dat alles er even mag zijn. Maar zeker in nieuwe situaties is Caithlynn timide, kat uit de boom kijker en afwachtend. Ook in deze met naar de basisschool gaan…..

Maar ze gaat het aan, zonder al te veel tegen gas. Ze heeft er zin in en vraagt als we nog maar net 1 voet in de tuin hebben gezet of ze straks weer naar school mag. Heerlijk! Echt heerlijk! Ik was er relaxt onder, zeker wel. Want ik had er zin in, ze was zo toe om haar lege spons langzaam vol te laten lopen met informatie! Nieuwe dingen leren van andere mensen. En met andere kinderen samen. Wat meer continuïteit. Nu elke dag naar school met heel veel plezier, een enorm glunderend gezicht en zo vrolijk! Heerlijk om te zien dat ze op de goede plek zit!

En dan vandaag, toen ik de fiets nog op slot aan het doen was vroeg ze mama mag ik vast gaan? Ik zei tuurlijk meissie loop maar vast! Je weet waar je heen moet! En echt mijn hart maakte een sprongetje… wat een dapper ding hebben Ronald en ik toch ook! Wat is haar zelfvertrouwen enorm rap gegroeid! Heerlijk! Oh wacht… Milano waggelt er net zo achter aan!

Huh? Wat gebeurt er nu allemaal?!

En samen lopen ze het schoolplein op met allemaal ‘grote’ spelende kinderen. En ze hebben gewoon het lef om er rustig tussen door te gaan lopen… Heerlijk! Trots!! Dat ben ik op onze kinderen!

Ik zeg je eerlijk dat ik niet goed wist wat ik moest verwachten met Caithlynn qua naar school gaan. Omdat ze veranderingen nog wel eens lastig kan vinden, ze is er wat meer tijd voor nodig dan een ‘ander’. Dus ik had echt zoiets van we zien wel hoe het gaat en alles is goed. Maar ik zet wel door want in de grote wereld gaat dat ook zo en zo klein dat ze is, ze mag kind zijn, maar ze moet ook de grote wereld gaan leren kennen. Ze heeft op de 1ste dag even gehuild toen ze besefte dat ik naar huis ging met weg brengen, heel normaal. Maar daarna ging het goed.

En dan straks Milano… Hij mag 3 ochtenden naar de peuterspeelzaal vanaf oktober. Ik ben benieuwd hoe dat met hem gaat. En ook daarin ben ik heel relaxt. Het is zoals het is en het gaat zoals het gaat. En ik ben een harde mama vind ik zelf, want ze mogen even huilen en ik geef ze nog een knuffel en een kus zeg dat ik ze straks kom op halen maar dat ze nu veel plezier mogen gaan maken! En vervolgens geef ik haar/hem aan de desbetreffende juf en loop weg. Ik heb werkelijk nog nooit een traan gelaten omdat ik het moeilijk vind om ze achter te laten. Wel om het feit dat ik enorm trots op ze ben en dat ik zo veel van Caithlynn en Milano houd! En ik heb altijd in mijn achterhoofd dat als er echt wat is, ze mij wel bellen 😉

 

Hoe staan jullie er in? Met de eerste dingen die je kinderen doen of gaan doen? Probeer je het ook los te laten? Kan jij ook vertrouwen op jou opvoeding? En heb jij vertrouwen in je kind(eren)?

Tot snel!

Lieve groet, Melanie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *