We verpesten onze kinderen. We zijn niet streng genoeg, durven geen grenzen meer te stellen en nemen elke tegenslag voor onze kinderen weg. Daarnaast overladen we ze met complimenten en vinden allemaal ons eigen kind een heel uniek, bijzonder exemplaar. Onze prinsjes en prinsesjes. Met als gevolg dat deze kinderen, wanneer ze er zelf ook in gaan geloven dat ze geweldig zijn, kunnen uitgroeien tot kleine narcisten. Dat blijkt althans uit recent onderzoek van ontwikkelingspsycholoog Eddie Brummelman.

Oudersgirl-510444_640 kunnen niet meer opvoeden

Afgelopen week was er een documentaireover te zien van Zembla (deze kun je hier bekijken) en ook de rest van de media stond er vol van. Waar het uiteindelijk op neerkwam was dat de ouders van tegenwoordig wordt verweten dat zij niet meer kunnen opvoeden. De ouders krijgen de schuld. Vooral narcisme-expert Jan Derksen was niet te spreken over de huidige manier van kinderen benaderen. Is het zo erg gesteld met onze kinderen? Om hoeveel kinderen gaat het eigenlijk, die narcistisch zouden zijn of kunnen worden? En hoe komt het dat ouders ‘niet meer kunnen opvoeden’?

Positief opvoeden

Nou, volgens mij valt dat best mee. Allereerst kunnen we zeker niet alleen ouders de schuld geven. Jarenlang lag de nadruk op ‘positief opvoeden’; we moesten onze kinderen veel complimenten geven, positief gedrag belonen en negatief gedrag negeren. Daar zijn we misschien een beetje in doorgeslagen, maar dan vooral door onwetendheid van de consequenties ervan. De strenge, autoritaire opvoeding van vroeger, dat wilden we nooit weer!

Daarnaast vindt iedereen wel wat van opvoeden. De één vindt dat we strenger moeten zijn, de ander vindt juist dat we minder streng moeten zijn en volledig moeten focussen op het positieve. Ga je googlen op een bepaald opvoedkundig onderwerp, dan slaan de tegenstrijdige adviezen je om de oren. Geen wonder dus dat ouders het af en toe niet meer weten! En denk je het thuis goed te doen, dan wordt het weer teniet gedaan op school, aldus één van de moeders in de documentaire.

boy-526223_640Verwenmaatschappij

En dan hebben we het nog niet eens over de huidige ‘ik-cultuur’. Niet alleen worden onze kinderen ‘verwend’; wij volwassenen zijn zelf ook steeds meer gericht op persoonlijk succes en een luxe levensstijl. Alles wat we doen, hebben en bereiken wordt breed uitgemeten in de sociale media, iedereen mag ervan meegenieten. En dus niet alleen onze eigen successen, óók van die van onze kinderen. Daarmee raken wij – en vooral onze kinderen – een beetje verslaafd aan waardering van buitenaf.

Dit allemaal wetende, vind ik dat ouders in Nederland het nog verdomd goed doen. Ja, ik ben het ermee eens dat kinderen tegenwoordig steeds brutaler worden en minder respect lijken te hebben voor gezag. En dat sommige ouders wat meer grenzen mogen stellen. Dat kinderen mogen, of zelfs moeten, om leren gaan met teleurstellingen. Maar daarnaast denk ik dat de meeste kinderen veel liefde krijgen en zichzelf mogen zijn. Ook niet onbelangrijk. En waarom ouders de schuld geven? Verwijten maken? Laten we elkaar vooral helpen.

Gulden middenweg

En GELUKKIG is er ook een middenweg wat betreft opvoeden. Het is niet zo dat je moet kiezen tussen een strenge opvoeding en een opvoeding waarbij je je kinderen alle hindernissen ontneemt en ze voortdurend op een voetstuk plaatst. Ik denk zelfs dat het maar een kleine groep is die zich in één van deze twee ‘opvoedstijlen’ kan herkennen.

Veel liefde en geborgenheid, maar ook grenzen. Leren omgaan met teleurstellingen, door ze die te laten ervaren. Op de juiste manier en met mate complimenteren. Je gedragen als ouder en niet als vriend van je kind. Maar vooral ook niet teveel nadenken en op je gevoel afgaan. Ik denk dat dat heel in het kort wel zo’n beetje het recept is voor een fijne opvoeding.

Wat vind jij, worden kinderen tegenwoordig teveel verwend? En jouw eigen kinderen?

8 Replies to “Help, mijn kind wordt een narcist! Over prinsjes en prinsesjes”

  1. Het klopt dat kinderen meer hebben dan de kinderen in de jaren ’80 bijvoorbeeld. Maar we leven in het hier en nu en dan heb je te maken met ander gedrag, levensstijl en ga zo maar door.

    Ik blijf met hoeveel iPads ook in huis 😉 wel bij de basis, wie is de baas? juist papa en mama en ssssstt!!!! Stil zijn als ik het zeg. Oke dit klinkt best hard hahaha.

    1. Klopt Nesrin, daar kun je gewoonweg niet omheen. En dat is ook niet erg. Een andere levensstijl én een andere manier van opvoeden en omgang met de kinderen. Maar de basis kan inderdaad nog hetzelfde zijn als ‘vroeger’. En zo gek vind ik dat niet hoor, ‘Stil zijn als ik het zeg’ ;-).

  2. Heel interessant om te lezen. Ik ben het helemaal met je eens om je als ouder te gedragen en niet als vriend. Duidelijk grenzen stellen is ook iets wat wij erg belangrijk vinden en ook het leren omgaan met teleurstellingen (hoe moeilijk ik dat ook vind).

    1. Mooi om te lezen Saskia. Inderdaad, het leren omgaan met teleurstellingen is soms echt lastig; je wilt je kind nou eenmaal niet (hartverscheurend) zien en horen huilen. Maar bedenk dan altijd dat het uiteindelijk lastiger is voor hem wanneer hij hier altijd voor wordt behoed dan wanneer je het laat gaan. Want dan zal hij die frustraties altijd blijven houden wanneer iets niet gaat zoals hij wil.

  3. Ik zal waarschijnlijk erg streng gevonden worden. Ben traditioneel opgevoed en zie er wel wat in (als puber overigens niet). Zodra een bepaalde structuur een gewoonte wordt kost dat op latere leeftijd minder strijd. Maar wat je schrijft over die tegenstrijdige adviezen kan een mens aardig nekken ja. Ik probeer mijn gevoel daarin te volgen, dat lijkt me maar het best. Tot nu toe is dat drie keer bewezen juist te zijn van de drie keer dat ik het getest heb.
    Liever iets te streng en de teugels laten vieren, dan te toeschietelijk en dan strenger moeten worden op een onmogelijke leeftijd. Klinkt wss vreselijk bot, maar ik ben er van overtuigd dat (bijna) elke ouder zn best doet voor de opvoeding, wat je opvoedingsstijl ook is. Je ‘verpest’ je kind niet bewust. En als we elkaar daarin vrijlaten en doen wat je in je nieuwste artikel schrijft: oprecht meedenken en advies geven zonder een mening op te leggen, dan denk ik dat we heel ver kunnen komen met z’n allen 🙂

    1. Dankjewel voor je mooie reactie! Inderdaad, dan komen we een heel eind. Fijn dat jij zelf zo goed op je gevoel afgaat en dat ook nog het beste lijkt. In ieder geval voor jou, in die situatie. Ik vind het ook helemaal niet bot klinken wat je zegt, juist niet! Iedereen doet inderdaad zijn best en doet wat hij of zij denkt dat het beste is voor zijn kind én wat bij hem past.

  4. Opvoeden kan ook fijn en leuk zijn had ik ooit bedacht.
    Na veel geleerd te hebben van mijn eigen vier
    En 37. Afwisselend pleeg /vakantie /langere en kortere opvang kinderen .
    Denk ik dat nog steeds.
    Streng? Ja soms wel bij veuligheids issues
    Verwennen ja soms heel noodzakelijk

    Nog steeds denk ik;
    Opvoeden was Heel erg Leuk !
    Dank aan allen die mij opgevoed hebben

  5. Ik heb geen kinderen en ik vind het allang best zo!! Ik wilde nooit kinderen omdat ik al van heel kleinsafaan wist dat kinderen krijgen en opvoeden niet mijn ding was. De vraag is: waarom zou je kinderen willen krijgen en opvoeden? Wat kan je met een kind dat je niet met vrienden, partner, familie of collega`s kunt? De drijfveren blijken uiteindelijk toch het willen doorgeven van je genenpakket te zijn. Mijn genen blijken al niet zo best maar los daarvan lijkt mij minder mensen op de planeet helemaal geen gek idee. Liever wat minder maar sympathieke mensen die wel bewust weten wat ze hier in godsnaam uitspoken op deze aardkloot dan een heleboel offspring produceren die als een zwerm sprinkhanen de aarde verschroeid en kaalgevreten achterlaat. Maar mijn mening hoor.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *