Ons leven achter de deuren

Ons leven achter de deuren. Mijn naam is Barbara en ik ben moeder van 2 dochters en getrouwd met Andrév. Niet veel bijzonders zou je denken, alleen achter die deuren schuilt een kleine ggz instelling zeg ik weleens. Ik heb borderline, mijn man heeft ADHD en de jongste Emma van 7 heeft autisme spectrum stoornis. En dan huppelt onze heerlijke springveer Isabella van 9 er lekker tussendoor.

Ons leven achter de deuren

Het is zaterdag. Zoals altijd begint mijn dag in een waas. Aangezien ik elke nacht onrustig en vol nachtmerries doorbreng duurt het altijd even voordat de mist uit mijn hoofd optrekt. Naast mij zie ik een meisje met blonde haartjes onder haar deken uitsteken. Emma. Zij slaapt meestal op een matrasje aan mijn kant. En aan de andere kant van het bed ligt Isabella op een matrasje op de grond. (dit zal ik later nog eens uitleggen)

Vandaag is een bijzondere dag voor mij. Ik doe mee aan een project genaamd de HUMAN LIBRARY en is vandaag in de bibliotheek in Bergen, Castricum en Heiloo. De bedoeling is dat ik daar als een soort “boek” gelezen kan worden. Zelf ben ik dus het boek borderline. Mensen kunnen binnen komen en zich dan inschrijven bij de balie en aangeven welk “boek” zij kunnen lezen. Naast mij zijn er nog vele andere “boeken” aanwezig. Een hoofdagent, een wees, iemand met Parkinson en een vrouw met een dwarslaesie onder andere. Iedereen met zijn eigen persoonlijke verhaal. Wat uiteindelijk de intentie van dit project is om mensen hun vooroordelen te verbreken. En dan kijk ik nu vooral naar mijn eigen verhaal. Borderline word als enorm negatief gezien. Natuurlijk is het geen pretje maar niet iedereen gooit zijn kind van het balkon. Dat zijn namelijk de verhalen die het meest de ronde doen. De mensen waar ik vandaag mee praat zijn vooral geïnteresseerd waar het bij mij tot uiting komt. Ik vertel dan bijvoorbeeld over een aantal nare gebeurtenissen in mijn jeugd op een manier dat het mij eigenlijk niet is overkomen. Een des associatieve levensstijl word dat wel genoemd. En dat is bij mij het grootste probleem. Ik zet gevoelens uit. Dingen gebeuren zonder dat het binnen komt. Maar ik kan bijvoorbeeld ook heel hard huilen als assepoester toch haar prins krijgt. Dagen dat het in de ochtend allemaal fantastisch is en in de avond het leven een grote hel. Alles is zwart of wit. En daartussenin leef ik met mijn gezin.

Een mevrouw waarmee ik in gesprek ben heeft zelf ook Borderline. Ze vind het dapper dat ik ervoor uitkom. Zij durft niet eens een relatie aan te gaan alhoewel ze wel 1 hele goeie vriendin heeft. Ik vertel haar over mijn gezinsleven en de strijd die ik elke dag voer in mijn hoofd om door te gaan. Het is een fijn gesprek. We sluiten af en ik druk haar op het hard om de vriendschap goed vast te houden en haar vriendin proberen aan te geven hoe de dag verloopt.

Dan is het tijd de dag af te sluiten. We praten nog wat na met alle vrijwilligers maar ondertussen heb ik al op mijn telefoon gezien dat mijn dochters en man al een aantal keer hebben gebeld. Mama is een paar uur weg en ze kunnen al niet zonder me. Dit klinkt heel hooghartig maar is wel de waarheid. Ik ben namelijk bijna altijd thuis en als ik weg ben is dit maar kort. Het komt vooral door de gezinssituatie. André werkt 6 dagen in de week in de steigerbouw en als hij thuiskomt is hij op. Heel logisch. Maar daarnaast heeft hij ook ADHD. En hoe goed hij is in zijn werk en daar het overzicht houden hoe ver te zoeken dat thuis is. En dat geeft tekort aan houvast voor Emma met ASS maar ook voor Isabella.

          

Zodra ik thuis kom is er een explosie. Emma gilt en schreeuwt dat ze boos is dat ik zolang weg was. Isabella roept ertussendoor wat er allemaal wel niet gebeurt is en vandaag en André begint over zijn steigerwerk. In mijn hoofd trekken de wolken al samen. Diep ademhalen… Ik stuur Isabella en Emma naar boven en zeg dat ik er met 5 min ben. Ondertussen praat André verder en begin ik in het pad naar de keuken alvast wat op te ruimen. (Volgens mij is dit voor vele moeders herkenbaar, en soms ook vaders) Tussendoor probeer ik eruit te halen wat er is gegeten en bedenk ik wat er nog bij moet komen om alle buiken gevuld naar bed te brengen. Omdat Emma moeite heeft met eten maak ik voor haar altijd een vakkenbordje. Daarmee bedoel ik een gourmetbord. En dan met wat banaan, een broodje en wat ontbijtgranen. Ook voor Isabella maak ik zoiets maar dan met net wat andere dingen. Ik neem het mee naar boven en ga bij Emma zitten. Als ze het bord ziet word ze wild. Ik had het in de verkeerde vakjes gedaan. Na even wat gebrul en huilen weet ik eindelijk wat in welk vakje moet. (elke dag anders) Ze word weer rustig. Dan naar Isabella. Terwijl ze eet vertelt ze 5 kwartier in een uur. Als het op is beginnen we met de eerste 10 minuten. Dat houd in dat ik 3x 10 min geef en dat hardop aangeef wanneer ze ingaan. Ik ga douchen en hun gaan verder op de tablets. Dan is het 20.30 en gaan we slapen. Ja ook ik. Want elke dag is een strijd. Zowel in mijn hoofd als met mijn emoties. En dan ook het gezinsleven nog. Soms wou ik dat ik geen gezinsleven had. Maar dan kruipen er 2 lichaampjes tegen me aan en zeggen dat ze heel blij zijn dat Mama er weer is. Heerlijke afsluiting. En dan nu de nacht weer in. Vol spanning op naar weer een nieuwe dag.

 

Warme groet,
Barbara

One Reply to “Ons leven achter de deuren”

  1. Mooi geschreven lieverd!! Ik ben ontzettend trots op jou hoe jij bent als persoon en hoe jij bent in onze vriendschap! Voor mij ben je Barbara en doe je het allemaal hartstikke goed! 😘

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *