Mijn naam is Mirte en ik ben 45 jaar. 20 jaar geleden ben ik getrouwd met mijn partner, Ingrid. Samen zijn wij de trotse moeders van 2 dochters van 18  en 15 jaar.

Vroeger had ik maar 1 wens en dat was moeder worden. Toen ik erachter kwam dat ik op vrouwen viel, viel mijn kinderwens in duigen. Ik  was nog erg jong en ging er vanuit dat alleen hetero-stellen kinderen konden krijgen. Jaren later ontdekte ik dat het wel degelijk mogelijk was om samen met een vrouwelijke partner een gezin te stichten.

 

Op 25 jarige leeftijd werkte ik bij de kindertelefoon. Hier leerde ik Ingrid kennen. Het duurde niet lang voordat we een relatie kregen. 2 jaar later zijn we getrouwd. Omdat we graag kinderen wilden, zijn we in 1998 gestart met KI. Bij de eerste poging raakte ik zwanger. In 1999 werd Mette geboren en mijn grootste wens was uitgekomen!

Twee jaar later wilden we er nog een kindje bij. Helaas verliep dit niet zoals we gehoopt hadden. Tot twee keer toe, kreeg ik een miskraam. Omdat het zo verdrietig en pijnlijk was, besloten we nog één allerlaatste poging te doen. Negen maanden later, werd onze Lotta geboren. We konden ons geluk niet op. Ons gezin was compleet.

Door de geboorte van mijn kinderen, werd ik geconfronteerd met mijn eigen verleden.

Op heel jonge leeftijd heb ik een dissociatieve identiteitsstoornis/DIS ontwikkeld. Ik werd vanaf mijn geboorte herhaaldelijk zeer ernstig getraumatiseerd .Er kwamen  steeds nieuwe trauma’s bij. Mijn hersens waren nog niet volledig ontwikkeld, waardoor ik niet in staat was, deze trauma’s te verwerken. De trauma’s werden afgesplitst van het bewustzijn. Onbewust creëerde ik meerdere persoonlijkheden, die wél met de trauma’s  konden omgaan. Het was een overlevingsstrategie waardoor ik verder kon leven, zonder me bewust te zijn van de verschrikkelijke gebeurtenissen.

Zonder deze persoonlijkheden c.q. delen, hadden we het verleden nooit overleefd.

Binnen ons gezin hebben bepaalde delen, bepaalde taken op zich genomen. Verschillende delen zorgen ervoor dat het gezin goed kan blijven draaien. Zo zijn er bijvoorbeeld delen die het huishouden runnen. Anderen dragen de zorg over de kinderen.  Ook zijn er delen die zich pas veilig voelen wanneer iedereen slaapt. Zij zijn midden in de nacht actief. Omdat we allemaal hetzelfde lichaam delen, ben ik eigenlijk altijd moe.

Ingrid en de kinderen herkennen bepaalde delen vrijwel meteen aan de stem,  gezichtsuitdrukking, lichaamshouding, taalgebruik, handschrift, en voorkeuren voor bepaald eten. De wisselingen van de verschillende persoonlijkheden vinden meerdere keren per dag plaats, zowel overdag als ‘s nachts. Het is niet makkelijk om met een DIS te leven. Toch kan ik me niet voorstellen, hoe het is, om “alleen”  te zijn en te functioneren zonder verschillende persoonlijkheden.

Vaak zeggen mensen, dat iemand met een psychische stoornis niet in staat is, kinderen op te voeden. Daar ben ik het niet mee eens. Mijn verleden werkt voor mij juist als een drijfveer om het heel anders te doen. Tot nu toe is dat aardig gelukt. De meiden zijn inmiddels 18 en 15 jaar. Mette heeft haar HAVO succesvol afgerond en volgt nu een opleiding, Marketing en Communicatie. Lotta zit in de vierde klas van het Gymnasium. Mijn gezin is het mooiste dat me ooit is overkomen!

Mirte&Co

 

Meer informatie over DIS kun je lezen op http://ikbenwijzijn.nl/index.html

 

3 Replies to “Hoe ‘wij’ met DIS samen leven”

  1. Wat een mooi en verhelderend Artikel Mirte&Co. En wat hebben jullie je leven en je gezinsleven goed op de rails. Ik kan me indenken hoe blij je ermee bent, moeder van twee grote meiden en echtgenote te zijn. Veel goeds !
    Joost

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *